Beste raadsleden van de gemeente Purmerend,

Beste raadsleden van de gemeente Purmerend,

Bedankt dat u deze brief leest. Ik besef me dat u veel moet lezen voor uw functie dus ik zal het niet onnodig lang maken.

Op donderdag 28 november jl. stemde u over het verzoek van wethouder Krieger om 150.000 euro vrij te maken voor het voorbereiden op het bebouwen van de Kom A7. De stemmen staakten, er was overduidelijk sprake van verdeeldheid en volgens de wethouder zelfs sprake van een ‘duivels dilemma’. Op diezelfde 28 november maakte ik de Facebook-pagina ‘Red het bos langs de A7’ aan waarna tot nu toe 843 mensen aangaven de actie te steunen. Er zijn verschillende argumenten die door de verschillende sympathisanten worden gebruikt:

– Het bos is een mooi stuk natuur, ook als men er alleen maar langs rijdt/ fietst/ wandelt.
– Het bos zorgt voor het afvangen van CO2 en fijnstof. De luchtkwaliteit in Purmerend is slecht en ver boven de norm.
– Het bos geeft de bewoners in Neck hun landelijke uitzicht en dat willen ze graag behouden. Ook dient het als geluidswal.
– Men snapt niet waarom er een nieuw bedrijventerrein moet worden aangelegd terwijl er zoveel leegstand is.
– Dat de autodealers uit Purmerend zouden vertrekken vindt men ongeloofwaardig. Zowel Zaandam als Hoorn kent geen vergelijkbare locatie en daar zijn al vestigingen van de betreffende dealers.

Natuurlijk zijn er ook voorstanders. De afgelopen weken hebben de Stadspartij maar vooral de VVD zich uitgesproken vóór het plan te zullen stemmen. Zij halen daar verschillende argumenten bij aan die ik al eerder ontkrachtte in een open brief. Hieronder nog een opsomming:

1.”Het gebied wordt toch volgebouwd, dat is al lang besloten.”

De beslissing om dit gebied ooit te bebouwen werd genomen in 2004, een heel andere tijd. Een tijd waarin er nog geen sprake was van een economische crisis. Een tijd waarin er veel behoefte was aan bedrijventerreinen. De omstandigheden zijn inmiddels veranderd. Veel bedrijventerreinen staan leeg. Er is duidelijk géén behoefte aan méér bedrijventerreinen. Dit plan betreft ook alleen maar de verplaatsing van een aantal autobedrijven.
Wie in de huidige omstandigheden kijkt naar de situatie ziet dat de beslissing dat de Kom A7 bebouwd zou worden achterhaald is. De structuurvisie zou op dat punt herzien moeten worden.

2.”Het is alleen maar een klein stukje van het bos.”

In het verleden is het gehele bos al aangewezen om bebouwd te gaan worden. Dit is dus het begin van het einde. De kans is groot dat er uiteindelijk meer bedrijven zich zullen willen vestigen en dat er meer vanuit de andere bedrijventerreinen zullen vertrekken. Nog meer leegstand dus. Bovendien wordt ook door maar een deel van het bos te bebouwen de natuur verstoord. Het is nu een relatief rustig stuk natuur en een bedrijventerrein zou dit extra verstoren.

3.”Het is goed voor de werkgelegenheid.”

D66 Purmerend is hier duidelijk over: “Als belangrijke motivatie wordt genoemd het belang voor de werkgelegenheid. Wij gaan er van uit dat er eerder een afname van het totaal aantal banen zal plaatsvinden dan een toename. Er is immers minder “overhead”. Er zal een verplaatsing van werkgelegenheid plaatsvinden, van de verschillende vestigingen naar één vestiging. Of deze nu staat in het kommetje of Baanstee-Noord maakt niets uit.”

4.”Het is goed voor de financiën van de gemeente.”

Dat valt nog te bezien. Ja, als het hele bos wordt bebouwd levert de grond geld op. Maar gaat het wel zover komen? Nu vraagt het college 150.000 euro om alleen te onderzoeken of het haalbaar is hier een autoboulevard te vestigen. Om verschillende redenen is de kans is groot dat dit uiteindelijk niet haalbaar blijkt. Denk aan de provinciale politiek of meer weerstand vanuit de samenleving.

Ik wil u vragen nog eens goed na te denken over deze kwestie. Indien u op 28 november voor stemde deed u dat met een reden. Weegt die reden nog steeds op tegen alle bezwaren? Zou u met zo’n kleine meerderheid wel een dergelijk plan moeten gaan uitvoeren? Wat als de verhoudingen na de verkiezingen anders liggen? Komt het plan dan alsnog in gevaar? Die 150.000 euro is dan waarschijnlijk grotendeels al gebruikt.

Ik wens u veel wijsheid en wil u nog wijzen op een link naar een mooi artikel dat de vrijheid van meningsverandering verdedigt, een aanrader: ‘De vrijheid van meningsverandering’.

Ik sluit af met een quote uit Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt. De burgemeester komt tot inkeer nadat de Torteltuin is gered: “Ik heb het nooit zo’n fijn idee gevonden om al die bomen om te hakken. Eigenlijk ben ik erg blij dat we een stukje écht bos overhouden. Voor de kinderen om in te spelen. En voor de vogels om nestjes te bouwen.”

Met vriendelijke groet,

Eric Kooijman

Beste voorstanders van de autoboulevard,

Afgelopen donderdag werd er in de gemeenteraad gedebatteerd over het verlenen van een bedrag van 150.000 euro aan de gemeente om samen met 5 autobedrijven voorbereidingen te gaan treffen om langs de A7 een autoboulevard aan te leggen. Uiteindelijk was er een gelijk aantal stemmen vóór als tegen en zal er op donderdag 19 december opnieuw worden gestemd. Tijdens het debat werd door verschillende sprekers die vóór dit voorstel stemden (VVD, CDA, TROTS (deels), Leefbaar en de Stadspartij) argumenten gebruikt die in mijn ogen niet zo sterk zijn.

1.”Het gebied wordt toch volgebouwd, dat is al lang besloten.”

De beslissing om dit gebied ooit te bebouwen werd genomen in een heel andere tijd. Een tijd waarin er nog geen sprake was van een economische crisis. Een tijd waarin er veel behoefte was aan bedrijventerreinen. Er is toen besloten de Kop van West en de Kom A7 (het bos) te bebouwen en ook in die volgorde. De omstandigheden zijn inmiddels veranderd. Veel bedrijventerreinen staan leeg en ondanks dat is er net een nieuw bedrijventerrein aangelegd, de Baanstee-Noord. Dat bedrijventerrein staat nog grotendeels leeg. Er is duidelijk géén behoefte aan méér bedrijventerreinen. Dit plan betreft ook alleen maar de verplaatsing van een aantal autobedrijven.
Wie in de huidige omstandigheden kijkt naar de situatie ziet dat de beslissing dat de Kom A7 bebouwd zou worden achterhaald is. De structuurvisie zou op dat punt herzien moeten worden. De raadsleden kunnen uiteraard zelf nu al een afweging maken of het nog wel noodzakelijk en wenselijk is dat dit natuurgebied opgeofferd gaat worden aan een vijftal autobedrijven.

2.”Het is alleen maar een klein stukje van het bos.”

In het verleden is het gehele bos al aangewezen om bebouwd te gaan worden. Dit is dus nog maar het begin. Door nu bedrijven toe te staan zullen verwachtingen worden geschept bij andere ondernemers. De kans is groot dat er uiteindelijk meer bedrijven zich zullen willen vestigen en dat er meer vanuit de andere bedrijventerreinen zullen vertrekken. Nog meer leegstand dus. Bovendien wordt ook door maar een deel van het bos te bebouwen de natuur verstoord. Het is nu een relatief rustig stuk natuur en een bedrijventerrein zou dit extra verstoren. De tachtig verschillende vogelsoorten die hier leven zullen hun leefgebied zien verkleinen.

3.”Het is goed voor de werkgelegenheid.”

D66 Purmerend is hier duidelijk over: “Als belangrijke motivatie wordt genoemd het belang voor de werkgelegenheid. Wij gaan er van uit dat er eerder een afname van het totaal aantal banen zal plaatsvinden dan een toename. Er is immers minder “overhead”. Er zal een verplaatsing van werkgelegenheid plaatsvinden, van de verschillende vestigingen naar één vestiging. Of deze nu staat in het kommetje of Baanstee-Noord maakt niets uit.”

4.”Het is goed voor de financiën van de gemeente.”

Dat valt nog te bezien. Ja, als het hele bos wordt bebouwd levert de grond geld op. Maar gaat het wel zover komen? Nu vraagt het college 150.000 euro om alleen te onderzoeken of het haalbaar is hier een autoboulevard te vestigen. De kans is groot dat dit uiteindelijk niet haalbaar blijkt. Ten eerste is er veel protest vanuit de samenleving dat de komende tijd alleen nog maar kan toenemen. De facebookpagina ‘Red het bos langs de A7’ wordt inmiddels gesteund door meer dan 500 betrokken burgers. Ten tweede is er veel weerstand vanuit Milieudefensie die naar eigen zeggen “er flink tegenaan zal gaan. Een aantal van onze bestuursleden hebben niet zo lang geleden een tweetal cursussen natuurbeschermingsrecht gevolgd. Wij gaan ons verder inlezen en indien we mogelijkheden zien bezwaar indienen.” Ten derde is er ook grote kans op weerstand vanuit provinciale en landelijke overheid in verband met de structurele leegstand van bedrijventerreinen in Noord-Holland.

5. “Het is maar een stukje groen langs de snelweg, geen bos.”

In dit geval zeggen foto’s meer dan woorden:

Red het bos langs de A7!

Als inwoner van de Weidevenne in Purmerend hoorde ik van plannen om het bos dat aan de andere kant van de snelweg ligt plat te gooien voor een autoboulevard. Ik schreef er een brief over aan de gemeenteraad die vanavond praat over dit plan:

Beste leden van de gemeenteraad van Purmerend,

Allereerst wil ik u bedanken dat u de moeite neemt mijn brief te lezen. Ik wil u graag mijn visie geven op de plannen van het college van burgemeester en wethouders om langs de snelweg A7 een zogenaamd mobiliteitscentrum te gaan realiseren.

Ik heb een dochtertje, ze wordt volgende week twee. Ze houdt erg van boekjes en we lezen haar dan ook veelvuldig voor. Zo las ik laatst in ‘Pluk van de petteflet’, een klassieker van Annie M.G. Schmidt. In dat boek zijn er plannen de prachtige Torteltuin, een bos naast de petteflet, plat te gooien voor een tegelpleintje. Pluk komt daartegen in opstand en plant uiteindelijk een magische bramenstruik waardoor de bouwvakkers alleen nog maar willen spelen en alle bouwmaterialen daarvoor gebruiken. Vervolgens besluit de burgemeester om het project te stoppen omdat hij geen nieuwe materialen wil kopen.

Nu kan ik in deze brief gaan dreigen met het planten van een magische bramenstruik maar behalve wat lachende raadsleden levert dat denk ik weinig op. Ik wil daarom een beroep doen op u als mens. U als inwoner van Purmerend, als belangrijke volksvertegenwoordiger die kaderstelling en controle als belangrijkste taken heeft.

Die kaderstelling heeft u met de structuurvisie Purmerend 2005-2020, vastgesteld in maart 2006. Een strategisch besluit over ruimtelijke ordening van de gemeenteraad. Daarin wordt de toekomst van het bos omschreven als een “regionale en liefst bovenregionale functie in de sfeer van groen, recreatie en toerisme. In de kom A7 is ruimte voor het ontwikkelen van grootschalige sport- en recreatievoorzieningen en middelgrote en grote kantoren. Op de Kop van West is vooralsnog voldoende ruimte voor dit type programma. Het is van belang om eerst de Kop van West goed in te vullen en niet op beide locaties een gedeeltelijke invullingen te realiseren. Indien zich een initiatief aandient voor de locatie kom A7 dient zorgvuldig gekeken te worden naar waarom dit niet zou passen op de Kop van West.”

Hier zou ik persoonlijk aan toe willen voegen dat inmiddels een groot nieuw bedrijventerrein is geopend op een vergelijkbare zichtlocatie met een uitstekende bereikbaarheid: Baanstee-Noord. Een bedrijventerrein dat nog steeds grotendeels leeg staat. Dat biedt dus twee alternatieven; Kop van West en Baanstee-Noord.

Tot zover de officiële formele bezwaren op basis van uw eigen kaderstelling. Ik ben namelijk persoonlijk, als omwonende (en met mij vele Weidevenners), tegen de komst van het mobiliteitscentrum. De volgende bezwaren spelen daarbij een rol:

1. Natuur
Op het eerste oog is het een willekeurige groene ‘berm’ van de snelweg zoals we die wel vaker bij op- en afritten vinden. Wie beter kijkt ziet echter een uniek stukje natuur van het type dat in de wijde omtrek niet wordt gevonden. Het is een stuk bos met enkele vijvers waar de natuur nog niet gestoord wordt door menselijke invloed. Als je het bijvoorbeeld vergelijkt met het Purmerbos wordt daar veel meer gerecreëerd, wat bij de Kom A7 niet het geval is. Dit heeft er voor gezorgd dat er een zeer divers natuurbeeld is ontstaan met onder andere fazanten, buizerds en vele andere (water)vogels. De ganzen die jaarlijks neerstrijken in Nederland om te broeden maken veelvuldig gebruik van dit stuk natuur.
Als er toegestaan wordt dit deel te bebouwen zal de drempel om de rest van het bos ook te bebouwen weg zijn en gaat dit unieke stukje natuur verloren.
Daarnaast functioneren de bomen als longen van dit deel van de stad. De kilo’s CO2 die dagelijks door de vele auto’s worden uitgestoten worden daardoor nog enigszins gecompenseerd. Ook werkt het als een filter op fijnstof, iets waar ik mijn dochtertje graag tegen wil beschermen.

2. Bereikbaarheid Weidevenne
De bereikbaarheid van de Weidevenne is vaak slecht. De Laan der Continenten staat vaak helemaal vast. Als het Mobiliteitscentrum er komt zal dat veel klanten trekken uit Purmerend. Een deel zal via de A7 komen maar voor een groot deel zullen de klanten via de Laan der Continenten rijden (afkomstig uit De Gors, Purmer-Zuid en Weidevenne). Dit zal extra verkeersdruk leggen op de Weidevenne.

Dit is voor mij, als inwoner van de Weidevenne, de onderbouwing van mijn bezwaren tegen dit mobiliteitscentrum. Laat de Kom A7 zijn groene karakter houden, dan zal Pluk van de Petteflet niet in actie komen.

Ik wens u veel wijsheid,

Vriendelijke groet,

Eric Kooijman

Deze open brief is ook gepubliceerd in de Facebookgroep ‘Wij Weidevenners’ (ruim 600 leden). Inmiddels is er ook een Facebookpagina aangemaakt: Red het bos langs de A7!

Stapeltje

Ongeveer een jaar geleden schreef ik mijn eerste proef-blog waarmee ik solliciteerde naar korpsblogger. Het onderwerp, de zorgverzekering, is nu weer actueel en aangezien ik dit proef-blog nog niet eerder publiceerde lijkt dit me een mooi moment:

Het stapeltje

Enige weken geleden viel de folder met wijzigingen van de Politie Zorgpolis 2013 op de mat. Ik heb hem op ‘het stapeltje’ op de keukentafel gelegd. ‘Het stapeltje’ is bij ons thuis een stapeltje met papieren waar nog iets mee moet. Dit kunnen rekeningen, brieven, boodschappenlijstjes, kaarten, bonnetjes, zegels, enzovoort zijn. Het stapeltje is vaak onderwerp van gesprek bij ons thuis want: a) het bevat – soms belangrijke – onderwerpen in ons leven waar we iets mee moeten en  b) het irriteert ons dat het stapeltje op de keukentafel ligt. We houden van een opgeruimd huis en het stapeltje is een lelijke smet op onze mooie keukentafel.

En laat dat laatste – onze wens tot opgeruimen – nou juist de reden zijn dat het stapeltje op de keukentafel ligt. Als het namelijk op een andere plek zou liggen, zou het stapeltje groter worden; dan zouden we vergeten de dingen die erop liggen aan te pakken. Je moet de dingen waar je iets mee moet niet wegstoppen, is de gedachte daarachter.

Je zou het stapeltje kunnen vergelijken met de Noodhulp. Elk item op het stapeltje is dan een melding die uitgezet en afgehandeld moet worden. De zorgverzekering is in die vergelijking een prioriteit 1 melding wat mij betreft. Maar die melding, in de vorm van de wijzigingsfolder, is nog wel erg summier. Hij verdient aanvulling door goed onderzoek. Typisch een taak voor mijn eigen Real-Time Intelligence Center.

Ik verrijk mijn melding door in open bronnen (vergelijkingsite, vergoedingenoverzicht, enz) en gesloten bronnen (persoonlijke financiële situatie) zoveel mogelijk informatie op te zoeken die relevant is voor de te nemen beslissing. En het is nogal een belangrijke beslissing. Welke aanvullende verzekering nemen we? Gaan we voor het maximale eigen risico van 850 euro? Scheelt een hoop premie, maar heeft wel consequenties als je vervolgens je been breekt. Alle informatie die ik vind, zal bewust of onbewust invloed hebben op mijn uiteindelijke beslissing.

De collega’s in de Noodhulp nemen tijdens elke dienst en over elke melding, talloze beslissingen die invloed hebben op de veiligheid in Amsterdam. Belangrijke beslissingen! En dan is het heel fijn dat er iemand met je meedenkt en je helpt in die minuten dat het er echt om gaat er te zijn als politie. 

Net als bij ons thuis zal ook het stapeltje in de Noodhulp nooit verdwijnen. Er blijven altijd meldingen binnenkomen die afgehandeld moeten worden. Maar de manier waarop we dat doen wordt tegenwoordig ondersteund door het RTIC. Daardoor kunnen we professioneler en veiliger werken. En dan ga ik nu de brief van de zorgverzekering posten… opgeruimd staat netjes!

Kiezen

Soms zou ik willen dat ik een paar kopieën van mezelf kon maken. Die zouden dan de hele dag bezig kunnen zijn met de dingen die ik graag zou willen doen maar geen tijd voor heb. Of, zoals een goede trainer ooit zei: ‘Geen tijd bestaat niet, geen prioriteit wel’. En dat klopt. Het leven bestaat uit een aaneenschakeling van keuzes. En ik kies dus best vaak om iets niet te doen, omdat ik iets anders belangrijker vind. Soms is dat best wel balen omdat ook dat andere, wat dus net niet belangrijk genoeg was, toch wel heel erg leuk is. De politiek in, carrière maken, voor mezelf beginnen of toch die ene studie gaan doen. Allemaal leuk maar je kunt nu eenmaal niet alles. Soms spelen ook verwachtingen van anderen mee.

Toen ik bij de politie kwam werken was ik net achttien geworden en woonde in een dorp waar ik ook was opgegroeid. Een vrij beschermde opvoeding in een rustig dorp met de bijbehorende sociale controle en verwachtingen. Het werken in de politiecultuur voegde daar nog een flinke dosis plichtsgevoel bij en voor ik het wist zei ik overal ja tegen als mij iets werd gevraagd. Het gevoel dat je aan verwachtingen moet voldoen past denk ik wel bij de onzekere tijd van een opgroeiende jongvolwassene. In ieder geval bij mij. Het was echter vaak in strijd met datgene dat ík wilde. Gewoon leuke dingen doen, ik had namelijk ook net de liefde van m’n leven ontmoet. En als dan iemand vroeg of je zijn avonddienst wilde overnemen ontstond er een interne strijd tussen mijn plichtsgevoel naar die collega (gun hem ook z’n avondje) en je eigen wens (ik wil ook een gezellig avondje!). Ik zocht naar de balans en het feit dat ik nog niet zo goed kon plannen en soms zelf ook in de knoop kwam met diensten maakten het er niet makkelijker op.

Steeds vaker sprak ik mensen die overspannen thuis zaten of hadden gezeten. Steeds vaker verhalen over dat ze teveel tijd aan hun werk hadden besteed en te weinig aan zichzelf. En elke keer hoorde ik deze verhalen en besefte ik me dat deze mensen mij een belangrijke levensles gaven. Je gezondheid, je gezin, je eigen geluk, is het allerbelangrijkst. “Het is maar werk” werd vaak gezegd. En zo ben ik het leven ook gaan bekijken. Een mooie quote is de metafoor van het jongleren. Hierbij staat jongleren voor het leven waarbij je met vijf ballen jongleert. Bijvoorbeeld werk, familie, gezondheid, vrienden, geluk, afhankelijk van hoe jouw leven eruit ziet. En bedenk je nu dat de bal die staat voor werk gemaakt is van rubber. Als je hem laat vallen stuitert hij terug. De andere ballen zijn van glas en als je die laat vallen raken ze op z’n minst beschadigd. Deze vergelijking helpt mij nog dagelijks bij het maken van keuzes en dwingt mij mezelf af te vragen wat ik écht belangrijk vind. Mijn werk is leuk, belangrijk en zinvol. Ik stop er veel tijd en energie in maar hou mijn grenzen goed in de gaten. De geboorte van mijn dochtertje verstevigde deze visie alleen maar.

Ik breng veel tijd door met mijn gezin. Gewoon omdat ik dat het allerleukste en belangrijkste vind. In tegenstelling tot mijn werk heeft de energie die ik aan mijn gezin besteed geen grenzen. Ik gun mijn dochtertje de vader die ze verdient en mijn vrouw de man die ze verdient. In een tijd waarin er veel gesproken wordt over feminisering en de rolverdelingen tussen man en vrouw zie ik om me heen heel veel mensen, man en vrouw, die gewoon gelukkig willen zijn met de mensen van wie ze houden. Iedereen is anders en richt het leven anders in. En velen worstelen met de verwachtingen van anderen. Verwachtingen die vaak gebaseerd zijn op denkbeelden die de houdbaarheidsdatum wat mij betreft al lang hebben gepasseerd. Wat het gezinsleven betreft vind ik het belangrijk dat je als ouders, samen je kind opvoedt. In overleg en in volle bewustzijn van je handelen. Dat geldt ook voor een ieders leven. Vraag jezelf steeds af waarom je dingen doet en maak je keuzes in volle bewustzijn. Dan heb je helemaal geen kopieën van jezelf nodig.

Uitgaan of out gaan?

“Jongens dit gaat uit de klauwen lopen, ga maar vast rijden richting Roode Steen.” Zo luidde het portofoonbericht van een collega die zes jaar geleden tegelijk met mij dienst had tijdens een zaterdagnacht in Hoorn. Zijn voorspelling kwam uit.

Vele politiemensen zijn in de weekendnachten overal in Nederland bezig de effecten van alcohol en drugs in combinatie met groepsgedrag en testosteron in goede banen te leiden. Hoorn kent zoals bijna elke stad een druk uitgaansleven in de binnenstad. Elke vrijdag- en zaterdagnacht staan er daarom meerdere politiemensen op de belangrijkste pleinen om preventief aanwezig te zijn en in te grijpen als het moet.

Op die bewuste zaterdagnacht zat ik op het politiebureau in Hoorn dat zich in een buitenwijk bevindt, naast het stadhuis. Ik had reguliere noodhulpdienst en dat betekende op een zaterdagnacht veel geluidsoverlast, inbraakmeldingen en arrestanten van het Horeca Interventie Team overnemen en naar het bureau brengen. Toen onze collega aangaf dat het uit de klauwen zou gaan lopen lieten we ons werk en eten liggen en renden snel naar de dienstvoertuigen. Met hoge snelheid naar de binnenstad. Aangekomen op de Roode Steen, het uitgaansplein, troffen we een chaos. De collega’s die op het plein stonden waren verspreid over het plein. Eén lag onder een berg relschoppers, een ander werd in z’n rug geschopt en de hondengeleider wist niet waar hij moest beginnen. Toen ik uitstapte en m’n korte wapenstok pakte zag ik een collega ongeveer tien meter tegenover me staan. Hij vroeg zich blijkbaar net als ik af waar hij moest beginnen en in die seconde die hij nam om de chaos te overzien kwam er iemand van de zijkant op volle snelheid aanlopen en sloeg met zijn vuist de collega vol op zijn kaak. De collega ging gestrekt en de dader er vandoor.

Op dat moment trad mijn politie-instinct in werking. Een staat van zijn, waarin je niet meer bedachtzaam en weloverwogen handelt maar waarin je terugvalt op enkele basale vaardigheden. In mijn geval betrof dat rennen. Rennen achter de verdachte aan om deze laffe daad niet onbestraft te laten. Rennen om hem te pakken. Rennen uit woede over onrecht. Rennen en roepen want gelukkig was mijn verstand niet helemaal uitgeschakeld. “Hou hem tegen! Hou hem tegen!” riep ik in de hoop het aanwezige uitgaanspubliek te bewegen de dader te stoppen. Ik vreesde een lange sprint waarbij hij meer te verliezen had dan ik.

Gelukkig was er een moedige burger die mijn roep om hulp beantwoordde door simpelweg recht voor de vluchtende man te gaan staan. Een botsing was het gevolg waarbij ik over het duo heel viel en de aanhouding kon verzilveren. Daar stond ik dan. Buiten adem, man in de boeien. Helemaal goed. Maar ik was alleen. Daarom snel teruglopen naar het plein en de verdachte afvoeren. Een stevige greep op de handboeien en af en toe en licht duwende beweging om de verdachte wat sneller te laten lopen. De sfeer bleef grimmig op het plein dus snel de verdachte afvoeren en weer terug.

Uiteindelijk hebben we die nacht meer dan tien personen aangehouden. Een schrale troost als je op het bureau terugkomt en je collega zijn kaak gebroken blijkt te zijn. Maandenlang zat hij thuis. Andere collega’s kwamen er met schrammen en kneuzingen vanaf. Sommigen hadden gevochten voor, soms letterlijk, hun leven.

“Het was dat ik niet bij mijn wapen kon maar anders had ik een waarschuwingsschot gelost.”

Na afloop moest alles natuurlijk op papier gezet en dat werkte best therapeutisch. Veel napraten en vertellen, vertellen, vertellen. Volgens velen had ik de mooiste maar ook de domste aanhouding van de nacht. In je eentje achter een verdachte aanrennen terwijl er collega’s liggen te vechten. Iedereen weet dat je bij het optreden (dicht) bij elkaar moet blijven. Dat leert iedereen. Maar op dat moment vergat ik even alles wat ik had geleerd en viel terug op datgene wat we bij de politie zo graag doen: boeven vangen.

Praktijk

Ik heb wel eens van die momenten dat ik iets ontdek. Je kent waarschijnlijk wel het gevoel. Bijvoorbeeld vroeger als je bij wiskunde eindelijk snapte hoe het zat. Of als je een andere route in de stad neemt en blijkt dat je daardoor sneller op een ander punt kunt komen. Een gevoel wat verbazing, verrassing, verwondering en meestal blijdschap in zich heeft. Ik heb het wel eens bij woorden. Dat ik opeens de oorsprong van een woord ontdek. Vaak simpele woorden zoals het laatste woord van de vorige zin: ontdek. Iets is ‘bedekt’ en door het te ‘ont-dekken’ zie je het! Snap je hem? Ik word blij van dat soort ontdekkingen. Het geeft me het gevoel dat ik de wereld weer een klein beetje beter snap.

Op een wat dieper niveau ontdek ik ook wel eens wat. Inzichten in jezelf die ieder mens jong of oud krijgt. Zo was ik laatst de presentatie en verdediging van mijn onderzoek naar RTIC-informatie aan het voorbereiden terwijl ik tegelijkertijd het onderzoek voor mijn scriptie aan het opzetten was. Beide onderzoeken hadden, zonder dat ik dat eerder had beseft, een overeenkomstig thema: We bedenken iets als organisatie maar werkt het ook in de praktijk? En laat dat nou net een thema zijn waar ik me altijd hard voor wil maken. Te vaak zie ik goedbedoelde initiatieven ontstaan waarbij men voorbij gaat aan de allerbelangrijkste vraag: werkt het? De werkvloer wordt overladen met nieuwe protocollen, slimme aanpakken, projecten of pilots.

“Het enige nadeel van een pilot is dat hij op een gegeven moment stopt. Dat is waar het mis gaat.”

Die laatste, een pilot, wekt de indruk iets in de praktijk te willen testen maar bij de meeste pilots staat vooraf al vast dat het toch wel doorgaat. Een pilot is bedoeld om ervaringen op te doen, om iets uit te proberen. Het enige nadeel van een pilot is dat hij op een gegeven moment stopt. Dat is waar het mis gaat. Na de pilot worden alle ervaringen verwerkt en komt er een eindproduct waar we het maar mee moeten doen. Waarom dat eindproduct? Waarom geen eeuwigdurende pilot? Dat geeft ons de mogelijkheid en zelfs de plicht de ervaringen van de gebruikers te blijven horen en alles te blijven aanpassen.

Soms komen dingen mooi samen want toen ik me besefte dat dit blijkbaar een thema was in de onderwerpkeuzes die ik maak, las ik de proloog van het langverwachte vervolg op het boek Easycratie: Nooit Af. Daarin pleiten Martijn Aslander en Erwin Witteveen voor permanent bèta.

“We moeten onze zaken regelen met oplossingen die per definitie tijdelijk zijn, terwijl we ons voortdurend blijven verbeteren.”

Laten we de politie, die midden in de samenleving staat, vertrouwen op vaste oplossingen die morgen niet meer blijken te werken? Of gaan we voor de eeuwige pilot door ons te blijven aanpassen aan de veranderingen? Dat vraagt om een enorme cultuurverandering waar ik graag mijn bijdrage aan lever. Ik ga nu verder aan m’n scriptie, die hopelijk wel ooit ‘af’ is.